Πώς πορεύτηκαν μετά την Επανάσταση του 1821 οι συντελεστές της; Πώς αντιμετώπισε το ελληνικό κράτος τους άνδρες και τις γυναίκες που συνέβαλαν στην Παλιγγενεσία; Ποιες ανταμοιβές επιφύλαξε στους κάθε λογής συντελεστές της, δηλαδή στους πολεμιστές, τους πολιτικούς, τους «εσωτερικούς πιστωτές» και τους πολεμοπαθείς, αυτόχθονες και ετερόχθονες;

Το ανά χείρας βιβλίο επικεντρώνεται στο «εργαστήρι» των πολιτικών ανταμοιβών, την πρώτη μετεπαναστατική περίοδο 1828-1844, παρουσιάζοντας διεξοδικά τα κύρια μέσα υλικής και ηθικής επιβράβευσης που προσέφερε η ελληνική πολιτεία στους αγωνιστές. Ταυτόχρονα, εξηγεί πώς εκείνες οι πολιτικές έγιναν πρόκριμα για ανταμοιβές του κράτους και σε μεταγενέστερους πολέμους του έθνους έως τον 20ό αιώνα.

Το παιχνίδι των ανταμοιβών είχε δύο πλευρές: τα αιτήματα των συντελεστών και την ιδεολογία των κρατικών πολιτικών. Ανάμεσά τους παρεμβάλλονταν ξένοι παράγοντες, προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, ιδιοτελή συμφέροντα, κοινωνικές διαφορές, εθνικές επιδιώξεις. Η πολυδαίδαλη ιστορία των ανταμοιβών αναβλύζει μέσα από πληθώρα πηγών, συνδυαστικά δοσμένων με τρόπο που αναδεικνύει τις αλληλεπιδράσεις αγωνιστών και κυβερνήσεων, ιδιωτικού και δημόσιου λόγου, δόξας και αγωνίας, αναγνώρισης και διαψεύσεων που πάντα χαρακτηρίζουν τη μετάβαση από την έξαρση των εθνικών αγώνων στους συμβιβασμούς και τον πραγματισμό της επόμενης ημέρας.